Het werkt verslavend; kijken naar de Olympische Spelen. Het voelt voor mij als de ultieme ‘slow tv’ ondanks de enorme snelheden waarmee onder andere baanwielrenners door het beeld schieten. Het brengt ook ongemak met zich mee. Het ongemak rondom Steven van de Velde; de beachvolleyballer die veroordeeld werd voor 4 jaar celstraf nadat hij, als 19 jarige, seks had met een 12 jarig meisje. Of het wel of niet tegen de wil van het meisje is gebeurd, staat los van de strafbaarheid ervan. Het is aangemerkt als verkrachting en Steven heeft inmiddels al even geleden dertien maanden celstraf uitgezeten. De logische discussie ontstaat of deze man nog mee mag doen op de Olympische Spelen. Wereldwijd is de tendens om hem te weren…

Tomaten en eieren

Ik ken het verhaal van Steven van de Velde en weet nog altijd niet wat ik ervan vind. Ik schuif wat heen en weer op mijn stoel als hij in beeld verschijnt. Het ongemak wordt groter als hij bij elke actie van zijn kant wordt uitgejouwd. Waarom het boegeroep en die uitjouwerij? Ik verwacht half elk moment rotte tomaten en eieren voorbij te zien vliegen. Gelukkig blijven die uit. Het publiek staat er niet bij stil dat het slachtoffer er geen voordeel van heeft dat Steven zo behandeld wordt. Sterker nog; ik vraag me af wat het slachtoffer er überhaupt van vindt. Hoe ongemakkelijk zou zij zich hierdoor voelen? En hoewel de emotionele reactie van het publiek menselijk is, komt het erg onmenselijk op mij over. Steven is na het uitzitten van zijn straf alsnog afgeserveerd.

De menselijkheid

We vinden het allemaal belangrijk een tweede kans te krijgen. Een tweede kans géven is echter een heel ander verhaal. ‘Een tweede kans geven’ lijken we alleen te kunnen zolang het niet op beeld komt, zolang het maar niet ‘in your face’ gebeurt. Zolang de beachvolleyballer maar niet meedoet aan de Olympische Spelen. Het is wetenschappelijk bewezen dat in de aanpak van seksueel geweld het belangrijk is dat ex zedendelinquenten niet worden uitgesloten. Maar ja… als ik bij mezelf te rade ga; zou ik het prettig vinden om te weten dat er een ex zedendelinquent naast me komt wonen? Ik zou niet staan te trappelen om met hem of haar kennis te maken tijdens de eerstvolgende buurt BBQ. Terwijl; als ik die achtergrond niet zou kennen, hem of haar blanco leer kennen en op een later moment hoor van diens verleden, ik dat waarschijnlijk veel beter kan; die tweede kans geven.

Roofovervaller

Terug naar het uitgejouw en boegeroep: zou dat ook gebeuren bij een ex-delinquent die ooit een roofoverval heeft gepleegd? Stamt het boegeroep niet gewoon uit het ongemak van het publiek? Het lijkt mij een dusdanig ongemak dat er alleen nog maar een beweging naar buiten kan worden gemaakt door boe te roepen en te protesteren tegen zijn deelname. Het lijkt een meegaan op het geluid van de menigte. Ik denk dat een weg naar binnen wandelen en je afvragen waarom je mee roept en in wiens belang precies tot zinniger uitkomsten leidt. Want commotie rondom een roofovervaller of oplichter of … (vul maar in) kan ik me niet herinneren in dezelfde mate te zien. En ja, natuurlijk is het een vergelijk die schuurt. Maar waarom geen rep en roer bij andere ex-delinquenten? Verdienen zedendelinquenten bij voorbaat al levenslang?

Terug de doofpot in

Eerlijk, ik denk dat wij mensen wat meer mogen verdragen. Ja, Steven heeft een fout gemaakt. Hij erkent het. Hij ziet het als de grootste fout van zijn leven en hij heeft zijn straf uitgezeten. Hij heeft het recht om weer een leven op te bouwen. Hij mag voor Nederland uitkomen als beachvolleyballer op de Olympische Spelen. Ik schrijf het en meen het en ik voel me daar ook best ongemakkelijk bij: het zet me aan tot nadenken en het confronteert me met mijn eigen innerlijke dilemma’s. Onderaan de streep geloof ik niet dat uitsluiting werkt. Door de Stevens, Ali’s en Thijssen uit beeld te halen wordt niets opgelost. Het wordt alleen uit zicht gehaald; terug in die doofpot gestopt. Het is slechts een middel om het ongemak te verdrijven. En dan niet eens het ongemak bij de slachtoffers, maar bij de omstanders.

Goedpraten

Dat doe ik dus niet; de actie van Steven van de Velde van een kleine 10 jaar geleden goedpraten. Ik bagatelliseer het evenmin. Een 19-jarige man hoort geen seks te hebben met een 12-jarige. Punt. Het is ook niet voor niks strafbaar. Een 12-jarige is een kind, met het bijbehorende brein. Een volwassene hoort dat onrijpe brein nog niet te belasten met zijn seksualiteit. Ook niet als het kind toestemming geeft. Het is een kind en weet nog niets over seksualiteit in de volwassen wereld en de gevolgen ervan. Dus nee; het had niet mogen gebeuren. Maar ik vind evenmin dat hij levenslang moet krijgen.

Geschreven door Sarah Tulling

Sarah Tulling (1982) is afgestudeerd toegepast psycholoog en werkt als casemanager bij Centrum Seksueel Geweld (CSG) in West-Midden Brabant. Ze ondersteunt slachtoffers van seksueel geweld. Niet alleen vanuit haar vak, maar ook vanuit persoonlijke ervaring. In 2022 kwam haar boek ‘Waarom reed je door de polder?’ uit, waarin ze vertelt over haar eigen worstelingen als slachtoffer en hulpverlener, maar daarnaast hoop geeft op een leven na seksueel geweld. Sarah schrijft regelmatig voor Fabriek69 een artikel, blog, column, gedicht etc over actualiteit met betrekking tot seksueel grensoverschrijdend gedrag.